در همه صحنه های انقلاب اسلامی عشایر پیوندشان با رهبری و ولایت محکم بوده و هیچگاه اجانب و بیگانگان نتوانسته همت و غیرت دینی آنان را مخدوش کنند.
یوسفعلی میرشکاک گفت: امام در فضای عشایری بزرگ شده بود و طبق گفته خودش با بختیاری ها سوابق داشت و به دلیل همین شناخت کافی که از لرها بخصوص بختیاری ها داشت، فرمود عشایر ذخایر انقلاب اند.
یوسفعلی میرشکاک در گفتگو با آژانس خبری توسعه بختیاری (ایبنا نیوز) ضمن بیان مطلب فوق افزود: این ذخیره بودن به این معنا است که منش انسان حیّ و کسی که منتظر اسم «القیوم» است، در ذات عشایر وجود دارد.
این نویسنده و شاعر بختیاری در مقایسه انسان شهری و انسان عشایری گفت: عزیزترین و مقدس ترین چیز برای انسان شهرنشین حیات مادی است. عشایر در هنگام هجوم دشمن با خوی حسابگر با آن موقعیت مواجه نمی شوند بلکه بی درنگ اقدام می کنند؛ همان طور که انسان سالم اگر آتش بگیرد برای خاموش کردن آتش اقدام می کند و نیاز به تفکر در اینکه چرا و چگونه آتش گرفت، ندارد.
وی خاطر نشان کرد: متأسفانه اهل سیاست سخن امام را به خوبی نفهمیدند. من معتقدم سیاست مایه فروبستگی ذهن و ضمیر انسان است چون مجبورید آرای دیگران را ملاحظه کنید و دیگران هم مجبورند آرای تو را ملاحظه کنند و به همین دلیل باید مراقب هم بود که سخنی که باعث خراب شدن کار شود، بر زبان جاری نگردد.
یوسفعلی میرشکاک تصریح کرد: در حال حاضر اهل سیاست با جمودی که دارند سعی می کنند عشایر را چون امام فرموده ذخایر انقلابند، حفظ کنند. به همین دلیل به رفاه عشایر و بهتر شدن زندگی این قشر می اندیشند و ناخواسته برای فراهم آوردن این شرایط، عشایر را به سمت شهرنشینی سوق می دهند.
میرشکاک اظهار داشت: در صورتی که این اتفاق بیفتد دیگر نمی شود این قشر را عشایر نامید؛ پس ذخائر هم نیستند و به کار انقلاب هم نمی آیند.
وی در ادامه گفت: در صورتی که این اتفاق بیفتد این عده از سربازان انقلاب هم مانند سایر اقشار سربار انقلاب می شوند که باید به طور مداوم لزومات زندگی اش را تأمین کنی و دست آخر هم زبان به ناسپاسی بگشایند و اینکه مطالبات شان از دولت بالا برود.
یوسفعلی میرشکاک افزود: روحیه لازم برای انقلاب فقط در عشایر وجود دارد و انقلاب ما نیز یک انقلاب عشایری بود، نسلی که از تفنگ نمی ترسید انقلاب کرد. هر چند برخی سازمان های چریکی و جهادی در صحنه حضور داشتند اما تا هنگامی که عشایر زاده ها به خیابان ها نریختند هیچ گروهکی نتوانسته بود جز مبارزه مخفیانه کاری از پیش ببرد.
میرشکاک افزود: تمام این سرزمین همواره با عشایر و کوچ نشینی نسبت داشته اند و همین ها بودند که انقلاب کردند و توانستند به پیروزی برسند.
وی در ادامه گفت: چرای مطلق و بدون پاسخ، تنها در زندگی عشایری معنی می دهد و مادام که این «چرا» بدون جواب بماند، ذخایر انقلاب که امام مد نظر داشت، حفظ می شوند و می توانند جامعه را نجات دهند.
یوسفعلی میرشکاک در مورد آینده و بقای عشایر گفت: اگر ایرانی ها شانس بیاورند، زندگی کوچ نشینی متوقف نخواهد شد و در غیر این صورت زندگی کوچ نشینی متوقف می شود و این توقف، معادل فرو رفتن جامعه در نیست انگاری و باقی نماندن حتی یک روزنه امید است.
وی گفت: عده ای از مردم شهرنشین فکر می کنند عشایر از روی بی فرهنگی و نادانی این نوع زندگی را انتخاب کرده اند. در صورتی که چنین نیست و زندگی شهرنشینی و راحت طلبی برای عشایر لذت و مزه ندارد.
میرشکاک در پایان افزود: همین نشان دادن عشایر از تلویزیون و یا رسانه می تواند نهیبی باشد بر مردم شهرنشین که کمی به این بیاندیشند که عشایر نیز خیلی خوب می داند که کار نکردن راحت تر از کار کردن است. پس می توانند یکجانشین شوند و با کمترین مشقت و دغدغه به زندگی خود ادامه دهند ولی واقعاً چرا چنین نمی کنند.
